ضرورت و اهميت ايجاد گرايش تربيت ديني را با چهار مقدمه‌ی زير مي‌توان تبيين کرد:
1. با توجه به اهميت دين و دينورزي و نقش دين در زندگي بشر، مي‌توان مهم ترين و اساسي ترين حوزه‌ی‌ تربيت را تربيتِ بُعدِ ديني انسان دانست، زيرا اين قلمرو با اصلي ترين بُعد وجودي انسان سروکار دارد و بر ابعاد ديگر او نيز تأثير گذار است.
2. اگرچه در بين مسلمانان و غير مسلمانان، مطالعاتي در باره‌ی برخي از مباحث مربوط به تربيت ديني صورت گرفته، اما بررسي و تحقيق جامع در فلسفه، اهداف، مباني، اصول، روش ها، مراحل و موانع تربيت بعدِ دينيِ انسان هنوز خلأهاي بسياري دارد. ازجمله در زمينه‌ی ديدگاه هاي دين مبين اسلام در اين باره تحقيقات جامع و مدوني صورت نگرفته است و سؤالات خرد و کلانِ بسياري در اين باره وجود دارد.
3. در فرايند اسلامي سازي علوم اجتماعي و انساني تحصيلات آکادميک و مدون از طريق تربيت افراد متخصص و توانمند، مي تواند زمينه‌ی بسيار مناسبي براي تکميل يافته هاي موجود در اين رشته و استفاده عملي از اين يافته ها در اقدامات تربيتي فراهم کند.
4.  تاکنون در دانشگاه ها و مراکز آموزشيِ کشور ما نه تنها رشته يا گرايش مستقلي تحت عنوان تربيت ديني وجود نداشته، بلکه حتي درسي هم با اين عنوان در رشته هاي مرتبط با علوم تربيتي دراين مراکز دائر نبوده و طبعا برنامه و سرفصلي نيز براي اين موضوع تهيه نشده است. اين در حالي است که در تعداد قابل توجهي از دانشگاه هاي غربي و شرقي دنيا از جمله برخي از دانشگاه هاي انگلستان و آمريکا درس يا رشته‌ی تربيت ديني دائر است و در آن ها به بررسي اين موضوع از منظر برون ديني يا درون ديني مي پردازند.[1]

مقدمات چهارگانه‌ی بالا، به روشني گوياي ضرورت تدوين و راه اندازي گرايش تربيت ديني در کشور، به خصوص در مراکزي همچون مؤسسه‌ی آموزشي و پژوهشي امام خميني (ره) است که در صدد تربيت نيروهاي علمي با نگاه ديني هستند.

[1]. از جمله مي توان به دانشگاه هاي بيرمنگام، بريستول، اَبِردين در انگلستان و برخي از دانشگاه هاي آمريکاي شمالي اشاره کرد، همچنانکه برخي مجلات علمي در فعاليت‌هاي پژوهشي گسترده‌ي به اين امر پرداخته‌اند.